014_bw

Blog en verhaal van Nina*

Nina*: http://lievenina.wordpress.com/

Blogs van lotgenoten:

Getuigenissen

Evelien, mama van Kobe* en Annebel: Ik heb zelf zo veel spijt dat wij  Kobe aan niemand kunnen laten zien. Ik heb te veel schrik dat iemand zou zeggen dat hij niet mooi is. Ik vind hem de mooiste, maar ik besef ook wel dat onze foto’s dat niet laten zien.
In Nederland is er een stichting. Ik heb het altijd spijtig gevonden dat zoiets niet in België bestaat. Veel geluk met dit mooie initiatief!

Kim, mama van Robbe* & Ella: De foto’s die we van Robbe* hebben, zijn heel klinisch (Robbe* werd dood geboren na een zwangerschap van ongeveer 6 maanden). Een dood kindje op een dekentje, met enkel een doekje als pampertje, een stukje kous op zijn hoofd als mutsje en eentje zonder het pampertje. We hebben ook zelf enkele foto’s genomen, maar de meeste van die foto’s kan ik naar mijn gevoel niet aan de muur hangen, niet laten uitvergroten of aan iedereen laten zien. Ik ben bang dat mensen gechoqueerd zouden zijn. Dat knaagt, want eigenlijk zou ik niets liever willen dan Robbe* aan iedereen tonen. Ik zou willen dat iedereen kon zien hoe knap hij was. De enige foto die in onze living omhoog hangt, is een foto van zijn voetjes. Het doet zo’n pijn dat hij voor veel mensen niet eens bestaan heeft. Zij hebben hem nooit gezien of gekend, dus bestaat hij niet. En nu Robbe* grote broer geworden is van een zusje, mis ik nog meer mooie foto’s van onze zoon. Mooie foto’s die ik trots naast die van zijn zusje kan hangen… Als ik toen geweten zou hebben dat er iemand was zoals jou, zou ik niet geaarzeld hebben om met je samen te werken. Het is zo belangrijk om mooie foto’s te hebben, zodat je toch aan iedereen kan laten zien wie je kindje was en hoe hij of zij er uitzag. Je houdt al zo weinig tastbare dingen over, dan zijn foto’s een mooie troost. Sharon, heel veel succes met je prachtige initiatief!

Natascha, mama van Rune* en Mira: : Ook ons dochtertje Rune werd geboren met een hernia diafragmatica net zoals Nina*. Na haar geboorte werden we twee dagen verscheurd tussen hoop en wanhoop. We brachten zoveel mogelijk tijd door naast haar bedje op intensieve neonatologie, waar ze in diepe slaap werd gehouden en vol darmpjes en draadjes hing. Op aanraden van de verpleegster trokken we deze dagen af en toe zelf een foto van haar. De tweede dag moest ze dringend geopereerd worden. Het was alles of niets…Toen de dokter ons kwam vertellen dat haar hartje het begeven had en er geen hoop meer was, konden we dit niet aanvaarden. We werden naar een kamertje gebracht en ze werd in onze armen gelegd. Kort daarna is mijn man de kamer uitgelopen. Hij kon niet met zijn overleden kind geconfronteerd blijven. Ik bleef wel. Ik had tijd nodig om tot het besef te komen dat onze droom echt onomkeerbaar voorbij was.
Samen met de verpleegster heb ik Rune nog een badje gegeven, aangekleed en geknuffeld. Ik had geen fototoestel bij, maar de verpleegster nam enkele foto’s en beloofde ze me zeker te bezorgen. Later bleek dat de flits niet was afgegaan waardoor de foto’s nogal wazig en lelijk waren van kleur. Ik kijk nog vaak naar deze foto’s, maar ik vind het heel jammer dat we geen mooiere foto’s van haar hebben. Ik vind dit dan ook een prachtig initiatief en had er enorm graag gebruik van gemaakt.

Prachtige initiatieven

  • Je kind verliezen is geen kwestie van verwerken of een plaats geven. Het gaat erom dat je leert omgaan en leert leven met je verdriet. Ik kon dit niet alleen en had nood aan lotgenoten. Ze waren en zijn nog steeds een grote steun voor me:http://www.metlegehanden.be/

 

*Jouw initiatief hier? Mail me met meer info!*

Terug